Taboe's en andere leuke ervaringen :) deel 1

Oké, om te beginnen duizend maal sorry dat ik vorige week gespijbeld heb. Het was een super chaotische en drukke week, waardoor ik gewoon geen tijd had. Vorig weekend was het ook prachtig weer en hebben we onze eerste BBQ van het jaar gehad. Natuurlijk geen lookbrood voor mij, maar wel koemelkvrij vlees van de AH. En niemand zegt BBQ zonder salmonella. Of ik toch niet. Ja ja, ik had het zitten. Slecht dat ik was! Gelukkig was het na 2 dagen al terug over. Dus ik denk dat jullie wel begrijpen dat ik geen tijd had om te bloggen en eerlijk gezegd was mijn goesting ook ver zoek.

Achja, nu over naar de taboe's en andere "leuke" ervaringen. Ik ben op dit idee gekomen toen ik bij mijn oudste zus was. Zij heeft een tweeling rondlopen van bijna acht jaar. Ze is ook natuurlijk bevallen, alleen waren ze natuurlijk veel kleiner en magerder dan Stevie, en heeft ze ook 6 maand borstvoeding gegeven. Ze heeft Marthe en Norah nooit live borstvoeding kunnen geven omdat zij prematuur geboren zijn. Hun mondje was letterlijk te klein voor aan de borst te kunnen drinken dus heeft ze 6 maand afgekolfd. Respect al aan alle mama's dat fulltime moeten kolven, ik merk nu pas hoe weinig tijd je dan nog hebt. Je moet afkolven, je moet de melk opwarmen en geven, je moet je kolven afwassen en afdrogen en tegen dat dat allemaal gebeurd is kan je gewoon opnieuw beginnen. 

We waren dus bezig over babyblues , borstvoeding en andere dingen waar je normaal gezien niet met iedereen over babbelt. Gewoon omdat sommige dingen moeilijk bespreekbaar zijn of gewoon een taboe is. Tijd om die dingen net wel te bespreken en het taboe te doorbreken. Ik ben wel enorm blij dat ik niet als eerste een kindje had gekregen, zodat er toch iemand mij zou begrijpen. Ik weet dat niet alle mama's oudere zussen hebben of vriendinnen die al kinderen hebben, vandaar dat ik deze blog wil schrijven. 

Ik zal beginnen bij het begin: babyblues. Babyblues is een periode dat veel vrouwen doorstaan 3 tot 5 dagen na de bevalling. Je voelt super veel emoties door elkaar. Bij mij was dat vooral angst, liefde voor dat kleine bolletje, woede en verdriet. Dat kan natuurlijk voor elke mama anders zijn of zelfs helemaal niet ter sprake komen. Ik voelde mij enorm eenzaam en toch liep ik over van de liefde voor mijn kleintje. Ik was ook enorm boos, boos op alles en iedereen. Boos op de wereld, boos op het onrecht dat mij ooit is aangedaan en boos op alles wat nog komen zou. Ik heb uren gehuild, van geluk maar ook van verdriet. Ik wist vaak ook gewoon niet waarom ik huilde. Hoe kon ik nu huilen bij zo'n mooie gebeurtenis? En teleurgesteld dat ik was! Iedereen zei altijd: bevallen is het mooiste dat er u kan overkomen, het gevoel dat je dan uw eigen kindje hebt, het gevoel dat je mama bent. Wel, dat gevoel had ik pas veel later, heeeeel veel later. Ik besefte precies niet dat ik mama was geworden. Pas op, ik zag dat kleine ukje al doodgraag nog voor ik bevallen was, maar het "moedergevoel" waar iedereen zo enthousiast over deed voelde ik precies niet. Niemand had haar moeten komen halen of moeten oppakken zonder het aan mij te vragen, maar ik voelde mij niet zoals ik gehoopt had. Pas toen ik thuiskwam wist ik wat er "mis" met mij was. Ik had last van babyblues. 

Ik had ooit al wel eens van babyblues gehoord, maar niemand dat mij ooit verteld heeft dat je daar zó slecht van kan zijn. Bij mij heeft het wel lang geduurd voor ik er terug bovenop was. Het was zelfs op het randje van een postnatale depressie. Nu voel ik mij soms nog schuldig dat ik mij zo gevoeld heb tegenover Stevie, nochtans deed ik alles voor haar en kon ik er niet aan doen. Babyblues heeft te maken met uw hormonen en de vermoeidheid helpt daar natuurlijk ook niet bij. Alles wordt opeens ook "nieuw" en uw verantwoordelijkheidsgevoel staat roodgloeiend. Ik was wel super trots op ons kleine meisje en wou dit met iedereen delen. Maar liefst op een afstand. Ik wou eigenlijk helemaal geen bezoek de eerste weken en al helemaal niet in de kliniek, maar daar was de familie niet mee akkoord. Vooral Xander zijn oma en mijn moeder waren redelijk opdringerig en hielden zo goed als geen rekening met mij. Zij zouden hun (achter)kleinkind zien of ik daar nu blij mee was of niet. Ergens begreep ik dat wel, maar ik was op dat moment zo boos dat ik het liefst van al gewoon wou verdwijnen met ons gezinnetje, even op adem komen en als ik mij beter voelde iedereen laten langskomen. 

Gelukkig was ik niet de enige en beaamde mijn zus wat ik allemaal zei. Ze had net hetzelfde gevoeld. Natuurlijk was het bij haar nog intenser omdat Norah en Marthe prematuur waren en ze heel snel afvielen. Norah woog nog amper 2kg en Marthe 1,8kg op een bepaald moment. Debby heeft altijd bang gehad dat ze haar kinderen niet graag zou zien, maar toen heeft ze zo hard gehuild omdat ze schrik had dat de meisjes gingen sterven. Natuurlijk ziet Debby haar kinderen graag, maar ik begrijp die angst wel. Ik had die angst ook toen ik pas bevallen was, gewoon omdat je zoveel tegelijk voelt dat je niet eens meer weet wat wat is. Daarnaast duurt het ook wel even voordat uw melk echt op gang komt, dus uw kleintje ligt vaak te wenen van de honger terwijl uw tepels open liggen en je uw uiterste best doet om zoveel mogelijk melk te kunnen geven. Stevie viel ook enorm af, ze woog nog maar 2,7kg toen we haar naar huis namen. Ze was dus 350gram afgevallen wat echt veel is voor zo'n klein wezentje. Op een gegeven moment hebben ze haar zelfs een beetje flesvoeding bijgegeven 's nachts en ik voelde mij zo gefaald als moeder. Ik kon niet eens genoeg eten geven aan mijn baby'tje. Allemaal heel normale gevoelens blijkbaar. Dus toekomstige mama's, bereid jullie maar voor. ;)

Ik had al lang op voorhand beslist om borstvoeding te geven, omdat ik écht het beste voor haar wou. Mijn beide zussen hebben ook borstvoeding gegeven, wat misschien mijn beslissing alleen maar sterker maakte. Ik had heel veel "voormelk", wat eigenlijk vrij waterig is en dus ook heel licht verteerbaar. De colostrum kwam later pas en nog later kwam dan de vette melk. Hierdoor had Stevie elk half uur honger en kon ze soms tot 4 uur aan mijn borst liggen. Ze hadden mij in de kliniek gezegd dat ik minstens 2 liter water per dag moest drinken, zodat ik niet zou uitdrogen. Voor de mensen die het nog niet weten: melk wordt gemaakt vanuit uw bloed maar verbuikt dus ook water. Ik had een mini-aambeitje ter grootte van een erwt van het persen. Ook geheel normaal blijkbaar. Toen ik thuis kwam en voor het eerst een grote boodschap ging doen op het wc wist ik niet wat mij overkwam. Alsof er een blok hout ging passeren, man wat deed dat pijn! Borstvoeding in combinatie met een aambei geeft blijkbaar die pijnen. Ik heb afgezien! En ik heb ook vaak opgezocht wat ik kon doen om de pijn te verzachten en overal stond er: veel water drinken en vezelrijk eten. Guess what, dat hielp allemaal voor geen meter! De dokter raadde mij dan weer een zalfje aan wat het precies allemaal alleen maar erger maakte. Ik heb denk ik wel 100 keer tegen Xan gezegd dat ik liever nog 80 keer beval dan nog 1 keer naar de grote wc te moeten. Dus again mama's, geniet nog van jullie niet-pijnlijke stoelgang.