Leven met een mama-lichaam

Een zwangerschap verandert veel: je relatie, je leven, maar ook je lichaam. En drastisch. Ik ben nog nooit zo onzeker geweest over mijn lichaam als nu, ondanks dat het mijn klein wonder wel heeft beschermd, gevoed en op de wereld gebracht. Telkens ik over dit onderwerp begin, hoor ik van veel andere kersverse mama's hetzelfde. Van mensen zonder kinderen, goede vrienden of van mama's die er hetzelfde uitzien als voordien hoor ik voornamelijk "dat komt allemaal nog wel goed, je moet dat tijd geven". Ik denk dat ik net thuis was van de kliniek toen ik een bericht kreeg van mijn voormalige voedingscoach om te vragen hoe het met mijn "shape" gesteld was. Een welgemeende fuck you, niet alleen aan hem maar ook aan de mensen die hem manieren moesten leren, aan iedereen die zo'n vragen stelt of zich zo'n dingen afvraagt. Mijn "shape" is geruïneerd, mijn lichaam gebroken en ik sta van borst tot teen vol met striemen. Nee, ik heb niet veel gegeten of heel vettig gegeten. Ik hield gewoon enorm veel vocht op. En ergens zou ik trots moeten zijn, want kijk eens wat mijn lichaam kan en gedaan heeft, maar onze maatschappij denkt daar anders over.

Ik was een week thuis en ik las overal "hoe van striemen afgeraken?" of "Hoe van je mama-pouch afgeraken?" i.p.v. "You go girl! Show iedereen je striemen met trots, laat iedereen je veloverschot zien en be proud of it!" Ik ben helemaal voor body-positivity, maar het is veel makkelijker als het niet over je eigen lichaam gaat. Toen Stevie 1 dag oud was, kon ik mij voor het eerst gaan douche en het voelde alsof er een trein over mij gereden was. Mijn benen waren stijf, mijn hoofd stond op ontploffen en mijne rug deed verschrikkelijk veel pijn. Ik heb mezelf toen ook voor het eerst gedeeltelijk na de zwangerschap in de spiegel kunnen bekijken en man wat voelde ik mij slecht! Ik was zo verrast door wat ik zag in de spiegel, ik had nog nooit zo'n lichaam gezien, toch niet zo erg als dat van mij. En waarschijnlijk denkt elke mama wel zo, maar ik had écht nog nooit zo'n lichaam gezien. Overal waar je kijkt, in de boekjes of op social media, zie je van die afgetrainde mama's die meteen terug in hun broeken en kleedjes passen. Mijn voormalige voedingscoach had tijdens mijn zwangerschap gezegd dat ik binnen de week er terug zoals voordien zou uitzien. Niet dus. Thanks voor de valse hoop. 

Ik kan mij een moment herinneren toen ik thuis was, ik denk dat Stevie toen een week of 3 was. Het was 3h 's nachts en ik had Stevie net eten gegeven. Ik moest naar de wc en toen ik daar op zat dacht ik echt "ik kan dit niet aan, ik zie het niet meer zitten". Ik zou mezelf nooit iets aan doen omdat ik Stevie ook gewoon nooit zou kunnen achterlaten, maar dat moment blijft mij zo bij. En dan ging het niet eens over mijn striemen, maar vooral over alle lichamelijke klachten die ik had. Ik sliep ook gewoon niet van de pijn 's nachts. Allemaal dingen die ze mij niet aangeleerd hebben op school tijdens seksuele voorlichting. Hetzelfde met hoe borstvoeding in zijn werk gaat, nooit geleerd op school. Moesten ze dit aanleren aan iedereen op school, zouden er ook niet zoveel leken op de wereld rondlopen en zouden de commentsecties op social media er een pak rooskleuriger uitzien.

De striemen op mijn buik vond ik niet zo erg. Allez, jawel, maar niet het ergst. Die op mijn benen vind ik het ergst, gewoon omdat je die altijd gaat zien als ik kleren aanheb in de zomer. Het vel-overschot op mijn buik vind ik dan wel weer erg, maar het hoort erbij zeker? Ik heb al talloze gesprekken hierover gehad, met meerdere mensen en telkens ik eraan denk begin ik opnieuw te wenen. Ik voel mij zo onzeker en zo lelijk. 

Onlangs ben ik samen met Xan naar een esthetische dermatologe geweest om naar mijn striemen te laten kijken. Het is vreselijk duur, maar ga ze waarschijnlijk wel laten behandelen in de hoop dat ik me dan iets beter in mijn vel ga voelen. Ik smeer ondertussen ook een soort van crème, dat striemen zouden verminderen. Ik smeer het ondertussen 2 weken 2x per dag. Ik zal sowieso laten weten wat de resultaten gaan zijn, de moment ik er zelf tevreden over ben. Zo niet, zal ik het ook laten weten zodat jullie niet teveel geld uitgeven aan dergelijke producten. Daarnaast wil ik natuurlijk wel even zeggen dat iedereen die wel trots zijn op hun striemen, zeker niets aan hun lichaam moeten laten doen. Wees trots op wie je bent, al is dat in mijn geval wat anders. Ik hoop natuurlijk dat niemand zo onzeker is over zijn/haar lichaam, zeker niet in die mate dat je er iets aan laat doen. 

Ik weet dat ik een wonder in de plek heb gekregen én ik weet dat ik mijn lichaam tijd moet geven, maar iedereen weet dat striemen niet zomaar verdwijnen. Laat ons hopen dat de maatschappij eens en voor altijd verandert in de vrouw haar voordeel op gebied van uiterlijk en lichamelijkheden. Niemand hoort zich zo slecht te voelen na een wondermooie gebeurtenis.