Julie Van Espen

Deze week is er een echte wervelwind aan emotie door ons land gegaan. Veel woede en haat, maar ook veel verdriet en ongeloof. Ook hier ten huize Van Leemputten is er veel over gebabbeld geweest. Vorig weekend zag ik een vermist-bericht rondgaan op fb. Een jongedame van 23 jaar was met de fiets naar vriendinnen gereden en nooit aangekomen. Het bericht was van haar zus. Ik had het al een paar keer zien verschijnen en las telkens mee in de reacties of ze al gevonden was. Je leest wel vaker zo'n berichten, maar meestal gaat het dan over een meisje of jongen die gewoon vertrokken is zonder iets te zeggen tegen de ouders. Julie had haar plannen wel duidelijk verteld, dus was dit in mijn ogen al een verdachte verdwijning. Zoals iedereen hoop je natuurlijk op een goede afloop, maar die kwam er spijtig genoeg niet. 

Maandag was het overal te zien en te horen: Julie haar lichaam was teruggevonden in het Albertkanaal, gedumpt als een stuk vuil. Mijn hart brak, voor iemand dat ik niet eens ken. Een jonge vrouw, mijn leeftijd, die nog zoveel dromen had ineens dood. Een dochter, een zus en een vriendin. En dat allemaal dankzij de man die iedereen ondertussen al kent, Steve Bakelmans. Ik lees overal veel vingergewijs naar Justitie of naar Julie zelf, maar de enige schuldige is de dader zelf. Het is het zoveelste voorval in ons land dat een man zijn lusten niet "kan" bedwingen en een meisje verkracht en vermoord. Tuurlijk heeft Justitie ook fouten gemaakt, maar Justitie heeft Julie niet verkracht en vermoord. Ik word hier heel droevig en boos van. Dit had voorkomen kunnen worden op allerlei manieren. Hoeveel blauw geforceerde dijen moeten er nog gemaakt worden, hoeveel verwoeste levens moeten er nog aan het licht komen, hoeveel meisjes moeten nog met angst over straat lopen, hoeveel... We plaatsen allemaal mooie plaatjes en teksten op sociale media, maar wat DOEN we effectief om dit tegen te gaan? Om dit nooit meer te laten gebeuren? 

Ik ben bang. Bang dat dit ooit ook bij mijn prachtige dochter gaat gebeuren. Bang dat ik haar nooit genoeg ga kunnen voorbereiden, kunnen beschermen tegen zo'n monsters. En geloof mij vrij als ik zeg dat deze monsters in alle lagen van onze maatschappij leven. Monsters die zich dokters noemen, papa of zelfs uw vriendje. Monsters die in de politiek zitten of gewoon naast jou in de rij aan de kassa staat. Als meisje ben je nooit veilig. Of dat gevoel heb je toch dag in dag uit in het openbaar. Toen ik de bus naar school nam, op de bus stond te wachten of gewoon naar de bushalte liep had ik altijd vechtscenario's in mijn hoofd. Scenario's waarin ik mij dingen verbeelden die konden gebeuren en hoe ik hierop zou moeten reageren. Een soort van mentale voorbereiding. Mannen die mij lastig vielen of die mij in een auto probeerden meenemen. Mannen die mij gewoon in het openbaar betaste of misschien zelfs gewoon provocerende woorden toeriepen. Allemaal verbeelding, allemaal voorbereiding. Of was het toch geen verbeelding? Het wordt ons allemaal van jongs af aan geleerd: Niet alleen naar daar, stuur mij als je aankomt, niet met vreemden praten of meegaan, draag geen te korte rokjes of kleedjes en al helemaal geen te open bloesjes, kijk niet te lang in iemand zijn richting, trek geen aandacht en vooral doorlopen, als iemand je lastig valt moet je "BRAND!" roepen want op "help" reageren de meeste mensen niet. Geef geen kusjes aan mannen die je net kent en lach niet te veel, want dan kunnen ze verkeerde gedachtes krijgen. 

Ik wil mijn dochter zo niet opvoeden, ik wil dat ze in een veilige wereld kan opgroeien waarin mannen hun grenzen kennen, waarin verkrachters zwaarder gestraft worden dan mensen die fout parkeren en hun boete niet betalen. Ik wil een wereld waarin vrouwen geen vechtscenario's moeten verbeelden en waarin vrouwen geen schrik moeten hebben om verkrachters en misbruikers aan te geven. Ik wil een wereld waarin we ons kunnen kleden zoals we zelf willen zonder bang te moeten hebben. Ik wil campagnes kunnen voeren zonder dat mannen er commentaar op geven zoals: "Dan is iedereen al lastiggevallen geweest." Dat is het punt, domoor. Ik wil sterke vrouwen op tv zien die vertellen wat er gebeurd is, zonder dat mannen het afdoen als een leugen. Liefst van al wil ik natuurlijk geen verhalen horen over zo'n zaken, maar ze zijn er en we moeten er mee buiten komen. Monsters zoals Steve Bakelmans mogen hier niet meer mee wegkomen. En mannen die het afdoen als een leugen zijn minstens even erg. Ik lees artikels over rechters die zeggen dat het Julie haar eigen schuld was. "Ze had daar maar niet moeten fietsen, iedereen weet dat het daar gevaarlijk is." Als iedereen weet dat het daar gevaarlijk is, zou de politie daar veel meer moeten patrouilleren i.p.v. jonge meisjes die daar met een grote boog moeten omrijden. 

Natuurlijk zijn er ook vrouwen die mannen en kleine jongens verkrachten, natuurlijk zijn niet alle mannen zo'n monsters. Maar als je jezelf aangesproken voelt moet je toch eerst eens diep vanbinnen bij jezelf kijken. Als je de drang voelt om tegen mij te zeggen "NIET ALLE MANNEN" of "IK NIET", dan moet je jezelf eens de vraag stellen waarom je dat per se wilt vertellen. Mannen die zich gewoon gedragen, mannen die vrouwen niet lastigvallen en die respect hebben voor vrouwen, die vrouwen verdedigen en niet afbreken bij zo'n artikels die voelen die drang niet. 

Naast dit drama wil ik vooral mijn medeleven betuigen aan familie en vrienden van dit oh zo mooie meisje. Het is moederdag vandaag en ik kan mij inbeelden dat dat verschrikkelijk moet zijn om je dochter af te geven en nu moederdag viert zonder haar. Ik geloof dat ze wel altijd bij jullie zal zijn, ook vandaag. Wees lief voor elkaar en geniet van elkaar, want als moeder van een dochter en als vrouw weet ik dat het zo gedaan kan zijn.