Eerste dag crèche en andere mijlpalen

Ik moest dus dinsdag om 9h in de crèche zijn. De crèche is in Werchter en wij wonen in Lommel, dus dat is minstens 50min rijden. Ik was al een hele week op voorhand tegen Xan aan het zeggen dat we ze dus best al wat vroeger in haar bed steken in het weekend. Laat ons zeggen dat dat niet gelukt is. Zaterdag zijn we gaan eten voor de verjaardag van Xan zijn broer en zondag wou ons dametje niet vroeger gaan slapen. Achja, het is het gedacht dat telt zeker. We moesten dinsdag en donderdag om 6h45 opstaan om op tijd in de crèche aan te komen. Maandagavond had ik al een deel klaargezet zodat ik niet al te veel meer moest doen. Ik had geen mascara aangedaan en gelukkig maar. Ik heb heel de weg gehuild. De mama van Xan, Moeke Nadia, was gelukkig daar om mij wat te steunen. 

Ik moest super dringend naar de wc dus had ik Stevie eventjes aan Moeke Nadia gegeven. Was ook meteen de laatste seconde dat ik haar had vastgehad. Ik kreeg het heel moeilijk zodra ze vragen begonnen stellen over hoe ik mij voelde dus heb ik haar een kusje gegeven, ben naar buiten gegaan en heeft Nadia haar jasje dan uitgedaan en haar afgegeven aan de verzorgsters. Het enige waar ik mij aan kon optrekken was dat ze niet weende toen ik buiten ging. Gelukkig heb ik super goede vriendinnen die mij wel goed hebben opgevangen als de klein op de crèche zat. Ik barstte in tranen uit als ik aankwam en dacht constant "als ze maar niet aan het wenen is, als ze maar lief zijn voor haar". 

Toen ik haar dinsdag terug ging ophalen had ze dikke oogjes van het wenen, maar had ze wel een beetje geslapen in de crèche. De verzorgsters vertelde me dat ze maar een beetje geweend had, maar ik zag zo dat het wel meer was dan een beetje. Ik begrijp dat ze mij wilde sparen, maar ik apprecieer eerlijkheid meer dan dat ze mij willen sparen. Ze is dinsdag ook nog bijna heel de dag boos op mij geweest en ze had ook niet willen drinken. Mijn hart brak dus echt. 

Donderdag had ik haar iets vroeger afgezet, omdat we er vroeger waren dan gedacht en dan kon ik ze ineens ook vroeger terug gaan afhalen. Toen ik ze afgaf aan de verzorgster begon ze te wenen dus ben ik maar snel naar buiten gegaan. Toen ik haar ging ophalen was ze gelukkig aan het slapen. Ze werd wakker in paniek en ik kreeg haar niet meteen stil. Bleek dat ze een kakapamper had en had ze superveel melk teruggegeven waar ze gewoon inlag. Mijn hart brak opnieuw. Kan natuurlijk altijd zijn dat je iets niet ziet of hoort of ruikt, maar toch... Xan was super boos toen ik dat vertelde en begrijpelijk natuurlijk, maar ik wil ze nog het voordeel van de twijfel geven. Ze was wel niet boos op mij, toch één positieve ervaring.

Daarnaast heeft ze dus ook een tweede tandje gekregen, hip hip hoera! Behalve voor mijn tepels dan, die zien echt af. Ze bijt regelmatig en lacht dan ook super ondeugend. Ze beseft natuurlijk nog niet dat dat pijn doet en denkt dat het een spelletjes is als ik "auw" zeg, maar we geven nog niet op. Ze is wel echt superschattig met haar twee tandjes. Ze is ook voor de allereerste keer super ziek. Een goede snotvalling. Sinds vrijdag hebben we dus niet veel geslapen. Allez, vooral ik niet dan. Xan slaapt gelijk een roos en de klein slaapt in de dag bij. Sinds vandaag heb ik het ook zitten. Veel snottebellen en een zere keel, geen slaap en slecht weer.

Zoals ik daarnet al vermeld heb, hebben wij onze eerste moederdag gevierd. We hebben eigenlijk niet veel speciaal gedaan, behalve dan vooral genoten van elkaars aanwezigheid. Van Xan heb ik een peper- en zoutmolen gekregen, waar ik al super lang achter aan het zagen was, en van Stevie een gedichtje. Echt genieten vond ik moeilijk, omdat ik er echt mee inzat om mijn klein pruts af te geven aan de crèche. Xan heeft mij meerdere malen proberen geruststellen, maar tevergeefs natuurlijk. Het moeilijkste is het idee dat zij denkt dat ik haar gewoon ergens achter laat. Ik had het er al zo moeilijk mee, laat staan zij. Ze begrijpt totaal nog niet dat ik haar terug kom halen, maar dat ze ook met andere kindjes moet leren omgaan. 

Achja, het is een beetje loslaten en ik ga dat nog vaak moeten doen. Maar alle begin is moeilijk, ook dit begin