De zwangerschap
"EINDELIJK ZWANGER!" was mijn eerste gedachte. Maar hoe lang al? En wat nu? wat gaan we allemaal nodig hebben? En ga ik wel een goede moeder kunnen zijn? Wat als ik dezelfde fouten maak als mijn ouders? Hoe gaat mijn relatie met Xan er uitzien? Dat waren de meeste angsten en vragen de dagen erna. Ik las veel en zocht super veel op. Ik was al 8 weken zwanger toen ik het ontdekte. Toen ik 12 weken was, hebben we het al onze familieleden en vrienden verteld en op 16 weken wisten we het geslacht: een meisje! Gelukkig was het een meisje want ik kon echt geen enkele jongensnaam bedenken dat ik mooi genoeg vond voor mijn zoon. Xan vond Louis mooi en vermits ik geen alternatief had was dat de jongensnaam geworden. Ik had een top vijf voor meisjesnamen: Lie, Stevie, Rickie, Cataleya en Amarillis. Lie is het niet geworden omdat als we ooit een tweede zouden willen en dat zou een jongen worden, dan leek Lie teveel op Louis.
Behalve van het overgeven en het misselijk zijn had ik in het begin geen last. Oh ja! Wel van de hormonen! En de honger! Ik herinner mij dat ik bij elke aflevering van Temptation Island geweend heb met een zakdoek in de ene hand en een curryworst speciaal in de andere hand. Vanaf maand 4 begon ik wel last te krijgen van bekkeninstabiliteit. Ik was net een oud vrouwtje na het werk. Ik ben vanaf 6 maand verplicht thuis moeten blijven omdat ik gewoon niet meer kon wandelen. Ik moest regelmatig naar de kinesist om mijn bekken los te maken en verstevigingsoefeningen te krijgen.
Ik had elke dag bang om complicaties te krijgen, te vroeg te bevallen of zelfs mijn dochtertje kwijt te spelen. Zot eigenlijk hoe graag je al iets kan zien, zonder het ooit ontmoet te hebben. Ik was zo verliefd op de schopjes en op mijn bewegende buik. De buik zelf mocht van mij wel stoppen met groeien vanaf week 30 ongeveer. Ik hield enorm veel vocht op waardoor alles zo opgezwollen was dat ik niks meer paste, zelfs mijn schoenen waren te klein!
Ik had geen enkele striem tot week 35 ongeveer. Ze begonnen op mijn heupen te verschijnen, daarna op mijn benen en pas helemaal op het einde op mijn buik zelf. Die op mijn benen en op mijn buik heb ik pas na de zwangerschap gezien, vermits ik niks meer kon zijn door mijn veel te dikke buik.
Omdat ik vanaf 6 maand thuis zat, voelde ik mij heel geïsoleerd. Ik woon ook redelijk ver van familie en vrienden en Xander is zelfstandig. Het was zomer, dus hoogseizoen voor de tuinaanleg, waardoor ik dus ALTIJD alleen thuis was. Ik werk in de Hunkemöller, dus ik ben het gewoon om altijd veel volk te zien. Ik weende heel veel omdat ik mij zo alleen voelde. Ik vertelde dat tegen mijn vriendinnen en natuurlijk ook tegen Xan, waardoor ze mij wel probeerde te helpen. Mijn vriendinnen studeren nog en mijn beste vriendin speelt volleybal in Oostende. Xander probeerde ook een week in onze tuin te werken zodat ik mij niet alleen voelde en al die kleine dingen deden mij wel deugt. Moest ik het tegen niemand verteld hebben denk ik dat ik echt een hele diepe put hebben gezeten. Ik heb echt geluk met zo'n vrienden en ventje!
