De bevalling
Ik heb altijd een vreemd gevoel gehad tegenover de bevalling. Nog voor ik zwanger was hoorde ik allerlei horrorverhalen over de bevalling. Ik denk dat iedereen er wel een paar kent van vriendinnen, collega's of zelfs gewoon kennissen die het nodig vinden om hun ervaring met jou te delen.
Ik was niet bepaald "bang" voor de bevalling, ik wist gewoon niet goed wat ik er van moest verwachten. Alle verhalen zijn ook zo uiteenlopend. Hoe boller ik werd en hoe meer last ik kreeg van mijn bekkeninstabiliteit, hoe meer ik wel naar de bevalling uitkeek. Toen ik 37 weken zwanger was, hebben we een infosessie gevolgd in de kliniek zelf over "arbeid en bevalling" op aanraden van de gynaecoloog. Natuurlijk geeft dat een beeld over hoe de volgorde in elkaar zit en wat de baby juist doet wanneer, maar de bevalling zelf was toch een heeeeel ander verhaal.
Ik was 40 weken en een paar dagen toen de gynaecoloog mij vroeg wanneer ik wou bevallen. Mijn antwoord? "Liefst vandaag al". Natuurlijk ging dat niet, maar ik kon de dag erna om 19h binnenkomen om "ballonnetjes" te laten plaatsen. Met andere woorden ging ik dus ingeleid worden en omdat ik maar 1 cm opening had, waren die "ballonnetjes" dus nodig. Diezelfde avond ben ik een beetje "ingestort". Ingestort is niet echt het juiste woord, maar ik kan het niet anders beschrijven. Plots drong het tot mij door dat mijn pruts in mijn buik niet meer alleen mijn pruts ging zijn, maar ook die van papa, oma en opa en al de rest van de wereld. Met Xan wou ik haar zeker delen, maar iedereen zou haar willen pakken en aanraken en ik vond dat idee echt verschrikkelijk. Daarnaast zou mijn relatie ook helemaal veranderen: Xan ging papa worden en ik mama, maar gingen wij ook nog partners blijven? Gingen we elkaar nog even graag zien? En wat als Xan mij niet meer aantrekkelijk ging vinden? Ik heb heel de avond geweend en Xan heeft mij getroost en gerustgesteld. Natuurlijk gingen wij elkaar nog graag zien en natuurlijk ging hij mij nog aantrekkelijk vinden, maar natuurlijk ging onze relatie wel veranderen. Dat hoort zo bij een baby'tje. Daarnaast moest ik dinsdag helemaal alleen slapen met die ballonnetjes. Alleen. Helemaal alleen. Ik heb in de vier jaar dat Xan en ik samen zijn bijna nooit alleen geslapen en nu ineens, de belangrijkste moment in ons leven, ging ik alleen aangaan. Natuurlijk kwam Xan 's ochtends om 7u in de kliniek staan, of dat had hij toch beloofd.
Dus wij met twee (2!) valiezen naar de kliniek dinsdag om 19h. De ene valies voor mij, de ander voor Stevie. Ik mocht naar verloskamer nummer 2 en daar ging alles gebeuren. Ze hebben mij eerst aan de monitor gelegd, om te zien hoe het zat met mijn weeën en natuurlijk met Stevie zelf. Ik had heel regelmatige weeën, maar ik voelde die zelf niet. Daarna hebben ze de "ballonnetjes" geplaatst. Wat zijn die "ballonnetjes" nu eigenlijk? Je kan het vergelijken met een blaassonde met 2 belletjes aan dat ze vullen met water. Eentje zit aan de binnenkant van de baarmoederhals en eentje erbuiten waardoor dat wanneer ze die vullen, er druk op mijn baarmoederhals komt te staan waardoor ik meer opening krijg.
Ze hebben die dan om 20h geplaatst en om 6h 's morgens hebben ze de ballonnetjes komen verwijderen. Ik had al 4 cm opening, maar omdat mijn baarmoederhals nog niet ingekort was hebben ze nog tabletjes opgestoken. Ze hadden mij ook meteen gezegd dat ze om 8h mijn water gingen komen breken, dus ik had dit via sms laten weten aan Xan zodat hij zeker op tijd zou komen. Om half acht had ik nog steeds niks gehoord en om kwart voor acht belde ik hem. Natuurlijk had hij zich overslapen. De enige die zich kan overslapen op de dag dat zijn vriendin gaat bevallen is natuurlijk mijne vriend. Ik vertelde hem nog maar eens aan de telefoon dat ze mijn water gingen breken dus dat hij zich moest haasten. Om 9h stond hij dan uiteindelijk in de kliniek.
Om 10h zijn ze mij wee-opwekkers komen geven omdat ik er nog "te gerust bijlag voor een vrouw die moet bevallen" volgens de gynaecoloog. Om 13h zijn ze mijn epidurale komen steken. De regelmaat in mijn weeën waren weg en de pijn ondraaglijk. Ik had de nacht van dinsdag op woensdag al geen oog dicht gedaan dus had gehoopt woensdag toch nog iets te kunnen slapen. Om 14h zijn ze de wee-opwekkers komen stilleggen omdat Stevie haar hartje dat niet aankon. Haar hartslag was nog maar 40 soms 60 terwijl dat rond de 140 zou moeten zijn. Vanaf dat ze de opwekkers hadden stilgelegd duurde het 10 seconden voordat haar hartje terug normaal was. De langste 10 seconden van mijn leven. Ik had zo'n bang dat ik haar toch nog zou kwijtspelen op de bevallingstafel. Om 17h zijn ze die terug komen opstarten om te zien hoe ze erop zou reageren en om 17h49 mocht ik beginnen persen. Ik kan iedereen verzeker, dat persen op zich is peanuts, dat zou ik van iedereen overnemen. Omdat het Stevie haar hartje het weer moeilijk kreeg door de weeën storm, zijn ze op mijn buik mee komen duwen. Probeer uw adem maar eens in te houden en te persen terwijl ze op uw buik staan te duwen, dat lukt niet! Eens de vroedvrouw dat merkte is ze er ook mee gestopt, thank god. Op een bepaald moment zei de gynaecoloog: "Als ze hier binnen een paar minuten niet is, gaan we u verhuizen naar een operatiezaal voor een spoedkeizersnede." Iets later was ze er. 45 minuten persen en ze was er. Ik was zo opgelucht toen ik zag dat ze alert was en dat alles in orde was. Ze was zo klein en zo fragiel. Ik bleef maar naar haar kijken. Het eerste wat ik zei tegen Xan was: "Ik ben van u bevallen! Ik ben van u bevallen!" Twee druppels. Behalve hare neus, dat had ze van mij.
Ze had blijkbaar haar gevoeg op mij gedaan, maar zelf had ik dat niet door. Xan was diegene dat het mij op een vriendelijke manier liet weten door te zeggen dat ik ineens heel erg stonk. Ze hebben mij wel moeten knippen tijdens de bevalling en toch was ik ook gescheurd. Ik voelde het al tijdens het persen dat ik ging scheuren, maar van het knipje heb ik niks gevoeld. Voor alle duidelijkheid werkte mijn epidurale niet meer sinds 14h. Ze waren mij de pijnpomp vergeten uitleggen en geven. Alleszins is ons klein pruts om 18h21 geboren, ze woog 3kg050 en was 48cm. Een echt klein meisje.
